Als mens hebben we allemaal verschillende behoeften. En er bestaan heel wat behoeften.
Denk maar aan: behoefte aan rust, eten, drinken, fysiek contact, huilen, duidelijkheid, informatie, veiligheid, zekerheid, leren, avontuur, erkenning krijgen, waardering, nabijheid, sociaal contact, bewegen, spelen, troost, warmte, …
In dit artikel wil ik graag inzoomen op de behoefte aan nabijheid.
“Kom je aan tafel? We gaan eten.”
“Ik heb geen zin.”
“Ik zou graag hebben dat je aan tafel komt.”
“Nee, ik kom niet aan tafel. Stomme mama.”
Wat doet het met jou als je dit leest?
Word je getriggerd door de woorden ‘stomme mama’? Of door het feit dat je kind niet luistert? Of beide?
In deze tijden van afleiding is het niet makkelijk om oprechte aandacht te hebben voor je kind (en voor jezelf).
Het is voor velen leuk om op social media dingen te delen over hun kroost en te volgen waar anderen mee bezig zijn.
Het kan ook het gevoel geven van even tijd voor jezelf te hebben door op social media te gaan.
Dit heeft echter een keerzijde.
Dit is herkenbaar voor vele mensen. Maar wat doe je daar nu mee?
Denk maar aan uitspraken zoals deze: ‘Je moet niet huilen’, ‘Zo erg is dat niet’, ‘Stop nu maar met huilen’, ‘Nu is het wel genoeg geweest’, ‘Grote meisjes/jongens huilen niet’, ‘Daar moet je niet voor huilen’, ‘Je moet niet zo te keer gaan’, ‘Moet je daar zo boos over zijn?’, ‘Doe niet zo flauw’,…
Of welke gebruik je wel eens?
Als je iets ‘doet’, dan word je gezien. Dan tel je mee.
Dan is het resultaat tastbaar en kan het gemeten worden.
Dan zijn vergelijkingen mogelijk en kan je beslissen of het 'meer' of 'minder' moet zijn.
Winter is dé periode bij uitstek om naar binnen te keren.
Als we naar de natuur kijken is dat een normale beweging in de winter.
De natuur komt tot rust en wordt stil.
Wij zijn dat jammer genoeg wat kwijt geraakt door het meestal hectische leven dat we leiden.
Ik help je in dit artikel graag op weg om even stil te worden.
Al die ballen in de lucht houden vraagt ontzettend veel energie!
In dit artikel lees je waarom jij je geduld verliest en overreageert naar je kind en wat je hieraan kan doen.
Je kinderen komen in een discussie terecht en het draait uit op een ruzie.
Jij verheft je stem en zegt dat ze daarmee moeten ophouden. Je reageert feller dan je wil, maar het is sterker dan jezelf.
Achteraf heb je er spijt van en voel je je schuldig. Iedereen is er wat van onder de indruk en niemand houdt er een goed gevoel aan over.
