In het (school)systeem waar we nu in leven, is vastgesteld wat een kind op een bepaalde leeftijd moet kunnen. Er zijn allerlei gemiddelden vastgelegd zoals hoe groot je kind moet zijn op een bepaalde leeftijd, welk het ideale gewicht is, hoe vlot hij al moet kunnen lezen en rekenen, hoe hij emotioneel moet kunnen reageren in bepaald situaties, hoe goed hij moet kunnen sporten, enz…
(Uit het artikel van magazine Pure Child, februari 2019.)
Stel jij jezelf wel eens vragen zoals: Wie ben ik? Wat wil ik écht? Wat is mijn bijdrage hier in deze wereld?
Je leest af en toe mijn blogs of een facebookpost, je leest mijn nieuwsbrieven, je hebt al sessies gevolgd bij mij of een workshop, of wat dan ook.
Maar misschien weet je nog niet genoeg wie ik, Karin, eigenlijk nog meer ben.
Dus ik dacht, laat ik eens een blog over mezelf schrijven :-)
Zodat jij mij op een andere manier eens leert kennen. De mens achter de schermen, zeg maar.
Ze zijn moe.
De kinderen vragen al de hele week om thuis te blijven.
“Ik wil niet meer naar school,” klinkt het elke ochtend hier in huis.
Wetende dat de vakantie er aan komt, en het vooruitzicht naar thuis te kunnen zijn, maakt het verlangen alleen maar groter.
Ik herken dat bij mezelf ook op andere vlakken. Als iets eraan komt, lijkt je behoefte daaraan alleen maar groter.
Gesprek tussen moeder en kind
Moeder zegt: "Nog even spelen en dan gaan we aan tafel!"
Kind reageert niet en speelt gewoon verder.
(kind denkt: "het is hier zo leuk nu, ik wil niet gestoord worden. Wow! Zie hoe doe draak het kasteel aanvalt!")
Moeder denkt en gaat ervan uit: "ik heb het al aangekondigd, dus ze zullen zo wel komen."
Als mens hebben we allemaal verschillende behoeften. En er bestaan heel wat behoeften.
Denk maar aan: behoefte aan rust, eten, drinken, fysiek contact, huilen, duidelijkheid, informatie, veiligheid, zekerheid, leren, avontuur, erkenning krijgen, waardering, nabijheid, sociaal contact, bewegen, spelen, troost, warmte, …
In dit artikel wil ik graag inzoomen op de behoefte aan nabijheid.
“Kom je aan tafel? We gaan eten.”
“Ik heb geen zin.”
“Ik zou graag hebben dat je aan tafel komt.”
“Nee, ik kom niet aan tafel. Stomme mama.”
Wat doet het met jou als je dit leest?
Word je getriggerd door de woorden ‘stomme mama’? Of door het feit dat je kind niet luistert? Of beide?
In deze tijden van afleiding is het niet makkelijk om oprechte aandacht te hebben voor je kind (en voor jezelf).
Het is voor velen leuk om op social media dingen te delen over hun kroost en te volgen waar anderen mee bezig zijn.
Het kan ook het gevoel geven van even tijd voor jezelf te hebben door op social media te gaan.
Dit heeft echter een keerzijde.
Dit is herkenbaar voor vele mensen. Maar wat doe je daar nu mee?
Denk maar aan uitspraken zoals deze: ‘Je moet niet huilen’, ‘Zo erg is dat niet’, ‘Stop nu maar met huilen’, ‘Nu is het wel genoeg geweest’, ‘Grote meisjes/jongens huilen niet’, ‘Daar moet je niet voor huilen’, ‘Je moet niet zo te keer gaan’, ‘Moet je daar zo boos over zijn?’, ‘Doe niet zo flauw’,…
Of welke gebruik je wel eens?
