Verbinding voelen met anderen is één van onze belangrijkste behoeften.
In mijn praktijk kom ik vaak het thema eenzaamheid tegen. Zich alleen voelen en leegte ervaren is een veel voorkomende ervaring.
“Waarom sla jij je broer?”
Dat is onze eerste reactie als we zien dat er agressie is tussen broertjes en zusjes.
We willen weten hoe iets gebeurd is, wat de aanleiding was, wie wat gedaan heeft, waarom die het gedaan heeft.
We willen dingen uitklaren. Het onrecht moet helder worden.
We benaderen de situatie op deze manier vanuit ons verstand.
De kinderen spelen buiten.
Het eten is bijna klaar en ik heb nog wat hulp nodig bij het dekken van de tafel.
Ik steek mijn hoofd buiten en roep van ver: “Willen jullie de tafel dekken, we gaan direct eten!”
Dat mag je toch al wel verwachten van zeven- en tienjarige kinderen, niet ;-)?
Er komt niet echt reactie van hun kant.
Ik voel me lichtjes geïrriteerd.
Deze uitzonderlijke periode waarin de maatregelen rond het coronavirus ons dwingen om anders te leven, roept een halt toe aan het misschien wel (té) hectische leven wat we leiden. Voor mensen in de zorgsector is het nu extra druk. Voor vele anderen valt het misschien juist stil.
Je hoort tegenwoordig vaak woorden zoals mild ouderschap, bewust ouderschap, bewust opvoeden, mild opvoeden, natuurlijk ouderschap, opvoeden zonder machtsstrijd, opvoeden zonder straffen en belonen, vreugdevol ouderschap, positief ouderschap,…
Zelf noem ik het graag bewust ouderschap. Maar wat betekent dat nu eigenlijk?
Hoe gaat het bij jullie in de vakantieperiode?
Hoe gaat het er aan toe wanneer iedereen van het gezin een tijd samen is?
Lopen jullie van tijd tot tijd ook tegen elkaar aan?
In de vakantieperiode, wanneer de kinderen (vaker) thuis zijn, gaat alles toch even anders.
